Translated text of EL ESPECTADOR article Colombian news
Apr 8, 2020 – 12:00 AM
By: EE Guest Columnist
The human dimension returns to the big industries!
By: Julián Restrepo * TALLER Architects
Much has been written lately about the need to rethink our economy once the worst of this world crisis is over. Not only because we are going to have to find solutions to revive many sectors of the economy that have been affected, but also because we have to take advantage of this situation to stop along the way and plan for a more equitable world and, therefore, best prepared to face upcoming crises.
The resilience of our societies seems to be based on the fact that we all enjoy minimum vital conditions that many of the world’s population do not enjoy today. The responsibility for this cannot be attributed exclusively to the governments of cities and countries; Much can be done from private companies.
I recently had the good fortune to meet with a company in the Netherlands (CEYES) whose business model is based on circular economies and it seems to me that it can shed light on the type of ventures that can contribute to much-needed change.
If we do a metabolic analysis of how cities work (flows of people, energy, products, and waste) we realize that most of the goods and services we consume come from abroad, are for single-use and then are sent so that they are processed over long distances. It goes without saying that this implies an excess of energy consumption and, in most cases, implies an accumulation of capital in a few hands.
What if instead of perpetuating a centralized business model in the search for efficiencies, we develop small production units that are located where they are needed? This is precisely what the company in question accomplished. This company recycles discarded tires – of which we have hundreds of thousands stored in dumps around the country – to make products for the sector of the construction. More specifically, to make green roofs.
The construction industry is one of the most polluting around the world, that is why, by itself, the company is already helping to reduce pollution. However, what really surprised me was not the quality of their product, which is still very good, but its business model. Instead of having their main factory in the Netherlands – which would involve transporting the tires to that country and then distributing the product around the world – they have a modular factory that can be shipped in a few containers to anywhere in the world. This factory can be installed and operational in a matter of three weeks.
This has obvious benefits: travel and costs are minimized as much as possible, national roads are decongested, employment is generated locally and investment is generated in the city in question.
On the other hand, the company authorizes the operators of the modular factory to make improvements to the system and the product if they see it possible, on the condition that they share knowledge among the network of small factories around the world. This drives an evolutionary product system that few multinationals could replicate. The human dimension returns to the big industries!
Let’s imagine that we set up one of these factories (CEYES HUB) in one of the 1,103 municipalities in Colombia. We could quickly take industries to many places where unemployment and lack of opportunities prevail, areas where shipping products are difficult and expensive; I still remember a press headline that said: “it is more expensive to carry cargo to Buenaventura than to Japan.”
Now imagine that these modules are not just for recycling tires, but also encompass a series of products and services that could increase the capacity of municipalities to supply themselves and create jobs.
Now let’s imagine that each municipality began to adapt the technology to their specific needs and generate added value to their products and therefore to feedback to the other municipalities in their network to implement these improvements.
Now, let’s make it happen.
* Partner of TALLER arquitectos
Dutch translation:
Er is de laatste tijd veel geschreven over de noodzaak om onze economie te heroverwegen als de ergste van deze wereldcrisis voorbij is. Niet alleen omdat we oplossingen zullen moeten vinden om veel getroffen economische sectoren nieuw leven in te blazen, maar ook omdat we van deze situatie moeten profiteren om onderweg te stoppen en te plannen voor een meer rechtvaardige wereld en daarom het best voorbereid op aankomende crises.
De veerkracht van onze samenlevingen lijkt te zijn gebaseerd op het feit dat we allemaal genieten van minimale levensomstandigheden die veel van de wereldbevolking tegenwoordig niet genieten. De verantwoordelijkheid hiervoor kan niet uitsluitend bij de regeringen van steden en landen worden gelegd; Er kan veel worden gedaan door particuliere bedrijven.
Ik heb onlangs het geluk gehad om een bedrijf in Nederland te ontmoeten wiens bedrijfsmodel is gebaseerd op circulaire economieën en het lijkt mij dat het licht kan werpen op het soort ondernemingen dat kan bijdragen aan de broodnodige verandering.
Als we een metabole analyse maken van hoe steden werken (stromen van mensen, energie, producten en afval), realiseren we ons dat de meeste goederen en diensten die we consumeren uit het buitenland komen, voor eenmalig gebruik zijn en vervolgens worden verzonden zodat ze lang worden verwerkt afstanden. Het spreekt voor zich dat dit een overmaat aan energieverbruik met zich meebrengt en in de meeste gevallen een accumulatie van kapitaal in enkele handen impliceert.
Wat als we in plaats van een gecentraliseerd bedrijfsmodel voort te zetten in de zoektocht naar efficiëntie, kleine productie-eenheden ontwikkelen die zijn geplaatst waar ze nodig zijn? Dit is precies wat het bedrijf in kwestie heeft bereikt. Dit bedrijf recyclet afgedankte banden – waarvan we honderdduizenden hebben opgeslagen op stortplaatsen in het hele land – om producten te maken voor de bouwsector. Meer specifiek om groendaken te maken.
De bouwsector is een van de meest vervuilende ter wereld, daarom helpt het bedrijf op zichzelf al om de vervuiling te verminderen. Wat me echter echt verraste, was niet de kwaliteit van hun product, dat nog steeds erg goed is, maar het bedrijfsmodel. In plaats van hun hoofdfabriek in Nederland te hebben – wat inhoudt dat de banden naar dat land worden vervoerd en vervolgens het product over de hele wereld wordt gedistribueerd – hebben ze een modulaire fabriek die in een paar containers naar de hele wereld kan worden verzonden. Deze fabriek kan binnen drie weken worden geïnstalleerd en operationeel zijn.
Dit heeft duidelijke voordelen: reizen en kosten worden zoveel mogelijk geminimaliseerd, rijkswegen worden ontlast, lokaal wordt werkgelegenheid gecreëerd en in de betreffende stad wordt geïnvesteerd.
Aan de andere kant geeft het bedrijf de operators van de modulaire fabriek toestemming om verbeteringen aan het systeem en het product aan te brengen als ze het mogelijk zien, op voorwaarde dat ze kennis delen met het netwerk van kleine fabrieken over de hele wereld. Dit drijft een evolutionair productsysteem aan dat maar weinig multinationals kunnen repliceren. De menselijke maat keert terug naar de grote industrieën!
Stel je voor dat we een van deze fabrieken opzetten in een van de 1.103 gemeenten in ons land. We kunnen industrieën snel naar vele plaatsen brengen waar werkloosheid en gebrek aan kansen heersen, gebieden waar het verzenden van producten moeilijk en duur is; Ik herinner me nog een krantenkop die zei: “het is duurder om vracht naar Buenaventura te vervoeren dan naar Japan.”
Stel je nu voor dat deze modules niet alleen bedoeld zijn voor het recyclen van banden, maar ook een reeks producten en diensten omvatten die de capaciteit van gemeenten kunnen vergroten om zelf te voorzien en banen te creëren.
Laten we ons nu voorstellen dat elke gemeente de technologie begon aan te passen aan hun specifieke behoeften en toegevoegde waarde voor hun producten genereerde en daarom terugkoppelde naar de andere gemeenten in hun netwerk om deze verbeteringen door te voeren.
Laten we het nu laten gebeuren.